اَللّهُمََّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ و َآلِ مُحَمَّدٍ شَجَرَةِ النُّبُوَّةِ وَ مَوْضِعِ الرِّسالَةِ وَ مُخْتَلَفِ الْمَلاَئِکَةِ وَ مَعْدِنِ الْعِلْمِ وَ اَهْلِ بَیْتِ الْوَحْىِ. اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ و َآلِ مُحَمَّدٍ الْفُلْکِ الْجارِیَةِ فِى اللُّجَجِ الْغامِرَةِ یَأمَنُ مَنْ رَکِبَها وَ یَغْرَقُ مَنْ تَرَکَهَا الْمُتَقَدِّمُ لَهُمْ مارِقٌ وَالْمُتَاَخِّرُ عَنْهُمْ زاهِقٌ وَاللاّزِمُ لَهُمْ لاحِقٌ. اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ الْکَهْفِ الْحَصینِ وَ غِیاثِ الْمُضْطَرِّ الْمُسْتَکینِ وَ مَلْجَاءِ الْهارِبینَ وَ عِصْمَةِ الْمُعْتَصِمینَ. اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ صَلوةً کَثیرَةً تَکُونُ لَهُمْ رِضاً وَ لِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ اَداَّءً وَ قَضاَءً بِحَوْلٍ مِنْکَ وَ قُوَّةٍ یا رَبَّ الْعالَمینَ. اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ الطَّیِّبینَ الاْبْرارِ الاْخْیارِ الَّذینَ اَوْجَبْتَ حُقُوقَهُمْ وَ فَرَضْتَ طاعَتَهُمْ وَ وِلایَتَهُمْ. اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَاعْمُرْ قَلْبى بِطاعَتِکَ وَلا تُخْزِنى بِمَعْصِیَتِکَ وَارْزُقْنى مُواساةَ مَنْ قَتَّرْتَ عَلَیْهِ مِنْ رِزْقِکَ بِما وَسَّعْتَ عَلَىَّ مِنْ فَضْلِکَ وَ نَشَرْتَ عَلَىَّ مِنْ عَدْلِکَ وَ اَحْیَیْتَنى تَحْتَ ظِلِّکَ وَ هذا شَهْرُ نَبِیِّکَ سَیِّدِ رُسُلِکَ شَعْبانُ الَّذى حَفَفْتَهُ مِنْکَ بِالرَّحْمَةِ وَالرِّضْوانِ الَّذى کانَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَ آلِه وَ سَلَّمَ یَدْأبُ فى صِیامِهِ وَ قِیامِهِ فى لَیالیهِ وَ اَیّامِهِ بُخُوعاً لَکَ فى اِکْرامِهِ وَاِعْظامِهِ اِلى مَحَلِّ حِمامِهِ. اَللّهُمَّ فَاَعِنّا عَلَى الاِْسْتِنانِ بِسُنَّتِهِ فیهِ وَ نَیْلِ الشَّفاعَةِ لَدَیْهِ اَللّهُمَّ وَاجْعَلْهُ لى شَفیعاً مُشَفَّعاً وَ طَریقاً اِلَیْکَ مَهیَعاً وَاجْعَلْنى لَهُ مُتَّبِعاً حَتّى اَلْقاکَ یَوْمَ الْقِیمَةِ عَنّى راضِیاً وَ عَنْ ذُنُوبى غاضِیاً قَدْ اَوْجَبْتَ لى مِنْکَ الرَّحْمَةَ وَالرِّضْوانَ وَ اَنْزَلْتَنى دارَ الْقَرارِ وَ مَحَلَّ الاْخْیارِ.
امام زین‌العابدین(ع)، در دعایی که در ماه شعبان خوانده می‌شود (شجرة النبوة و موضع الرسالة) می‌فرماید: خدایا! این ماه پیغمبر تو سید رسولان است و آن ماهی است که آن را به رحمت و رضوان خود آکنده‌ای. شیوه رسول خدا(ص) [در این ماه] این بود که آن را روزه می‌داشت و شب زنده‌داری می‌کرد برای تواضع به تو در گرامی داشتن و بزرگداشت آن و به همین حال بود تا هنگام مرگش. پس اگر گفته می‌شود شعبان ماه پیامبر است، به این جهت است که پیامبر اکرم(ص) علاقه‌مند به این ماه بود و در این ماه به صورت ویژه‌ای به عبادت، نماز، روزه و مناجات با خالق یکتا می‌پرداخت. خود پیامبراکرم(ص) نیز در روایتی می‌فرماید: (شعبان ماه من است) و لزومی ندارد که ولادت یا وفات حضرتش در این ماه باشد تا ماه رسول خدا باشد.
1.روزه گرفتن
2.صلوات فرستادن
3.صدقه دادن
4.خواندن مناجات شعبانیه
5.هر روز هفتاد مرتبه ذکر «اَسْتَغْفِرُاللهَ وَ اَسْئَلُهُ التَّوْبَةَ» گفته شود.
6.هر روز هفتاد مرتبه ذکر «اَسْتَغْفِرُاللهَ الَّذى لااِلهَ اِلاّ هُوَ الرَّحْمنُ الرَّحیمُ الْحَىُّ الْقَیّوُمُ وَ اَتُوبُ اِلَیْهِ» گفته شود.
7.در کل این ماه هزار بار ذکر «لا اِلهَ اِلا اللهُ وَلا نَعْبُدُ اِلاّ اِیّاهُ مُخْلِصینَ لَهُ الدّینَ وَ لَوُ کَرِهَ الْمُشْرِکُونَ» گفته شود
8.در هر پنجشنبه این ماه دو رکعت نماز اقامه شود؛ که در هر رکعت بعد از حمد، صد مرتبه سوره توحید و بعد از سلام صد بار صلوات فرستاده شود.
9.هنگام ظهر و نیمه شب، صلوات شعبانیه که از امام سجاد(ع) روایت شده، خوانده شود:
شعبان یا شَعبان المُعَظّم هشتمین ماه تقویم هجری قمری است که بنا به روایات اسلامی، فضیلت بسیاری دارد و در آن به روزه‌داری، صدقه دادن، صلوات فرستادن و خواندن دعاهای خاص مانند صلوات شعبانیه و مناجات شعبانیه سفارش شده است. همچنین در این ماه مناسبت‌های مذهبی مختلفی وجود دارد از جمله آنها میلاد امام حسین(ع)، حضرت عباس(ع)، امام سجاد(ع)، و حضرت علی‌اکبر و امام مهدی(عج) است که به اعیاد شعبانیه شناخته می‌شوند.
شعبان از ریشه شعب است و از آنجا که در این ماه روزی مؤمنان و حسنه در آن منشعب و بسیار می‌گردد، این ماه شعبان نام گرفت.[۱] ماه شعبان، منسوب به پیامبر اکرم(ص) است. او ماه شعبان را روزه می‌گرفت و به ماه رمضان وصل می‌کرد. روایاتی از معصومان در فضیلت ماه شعبان آمده است، رفتن به بهشت و برخورداری از کرامت الهی در قیامت، پاداش روزه این ماه معرفی شده است.[۲]
دعای یکم صحیفه سجادیه، از دعاهای صحیفه سجادیه امام سجاد (ع). این دعا در ۳۰ فراز دسته‌بندی شده و موضوع اصلی آن حمد خداوند است به گونه‌ای که کلمه حمد ۲۵ بار در آن تکرار شده است.
وَ كان مِن دعائِه عليهالسلام اذا ابتَدأ بِالدّعاءِ بدأ
دعای آن حضرت است چون به نماز بر می خاست بدین صورت به سپاس و حمد
بالتحميد لِلَّه عزَّوجل و الثَّنَاءِ عَلَيه فقال:
خداوند عزوجل ابتدا می کرد و می گفت:
اَلْحَمْدُ لِلَّه الْاَوَّلِ بِلا اَوَّلٍ كانَ قَبْلَهُ، وَالْاخِرِ بِلا اخِرٍ يَكُونُ
حمد خدائى را که اوّل همه آثار هستى اوست و قبل از او اوّلى نبوده، و آخر است بىآنکه پس از او آخرى
بَعْدَهُ، الَّذى قَصُرَتْ عَنْ رُؤْيَتِهِ اَبْصارُ النّاظِرينَ، وَعَجَزَتْ
باشد، خدایى که دیده بینندگان از دیدنش قاصر، و اندیشه
عَنْ نَعْتِهِ اَوْهامُ الْواصِفينَ. اِبْتَدَعَ بِقُدْرَتِهِ الْخَلْقَ ابْتِداعاً،
و فهم وصف کنندگان از وصفش عاجز است. به دست قدرتش آفریدگان را ایجاد کرد،
” الا بذکر الله تطمئن القلوب”
همانا یاد خدا آرامش بخش دل هاست…
{سوره رعد آیه 28}
جامع ترین آیات قرآن
از عبداللّه بن مسعود نقل شده است: محکم ترین آیات قرآن مجید همین آیات فَمَنْ یَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّة خَیْراً یَرَهُ وَ مَنْ یَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّة شَرّاً یَرَهُ مى باشد و از آن تعبیر به جامعه مى کرد و به راستى ایمان عمیق به محتواى آن کافى است که انسان را در مسیر حق وادارد، و از هر گونه شرّ و فساد بازدارد.
لذا، در حدیثى آمده است: مردى خدمت پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله) آمد، عرض کرد: عَلِّمْنِى مِمّا عَلَّمَکَ اللّهُ: از آنچه خداوند به تو تعلیم داده به من بیاموز .
پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله) او را به مردى از یارانش سپرد، تا قرآن به او تعلیم کند، و او سوره اِذا زُلْزِلَتِ الأَرْضُ را تا به آخر به او تعلیم داد، آن مرد از جا برخاست و گفت: همین مرا کافى است (و در روایت دیگرى آمده: تَکْفِیْنِى هذِهِ الآیَةُ: همین یک آیه مرا کفایت مى کند )!.
پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله) فرمود: او را به حال خود بگذار که مرد فقیهى شد! (و طبق روایتى فرمود رَجَعَ فَقِیْهاً: او فقیه شد و بازگشت !) دلیل آن هم روشن است; زیرا کسى که مى داند اعمال ما حتى به اندازه یک ذرّه یا یک دانه خردل مورد محاسبه قرار مى گیرد، امروز به حساب خود مشغول مى شود، و این بزرگ ترین اثر تربیتى روى او دارد.(13)
با این حال، در روایت دیگرى از ابو سعید خدرى آمده است: وقتى آیه فَمَنْ یَعْمَلْ… نازل شد، عرض کردم: اى رسول خدا آیا من همه اعمالم را مى بینم؟
فرمود: آرى.
گفتم: آن کارهاى بزرگ را؟
فرمود: بله.
گفتم: کارهاى کوچک کوچک را؟
فرمود: بله.
عرض کردم: اى واى بر من! مادرم بنشیند و براى من عزادارى کند !.
فرمود: بشارت باد بر تو اى ابو سعید! چرا که حسنات به ده برابر حساب مى شود، تا هفتصد برابر، و خدا براى هر کس بخواهد آن را هم مضاعف مى کند.
و اما هر گناه به اندازه یک گناه مجازات دارد، یا خداوند عفو مى کند.
و بدان! احدى با عملش نجات نخواهد یافت! (جز این که کرم خدا شامل او گردد).
عرض کردم: حتى تو هم اى رسول خدا؟!
فرمود: حتى من، مگر این که خداوند مرا مشمول رحمتش سازد !.(14)
خداوندا! جائى که پیامبرت با آن عظمت تنها به عفو تو دل بسته است، تکلیف ما روشن است.
پروردگارا! اگر اعمال ما معیار نجات ما باشد، واى به حال ما، و اگر کرم تو یار ما باشد، خوشا به حال ما؟!
بارالها! آن روز که تمام اعمال کوچک و بزرگ در برابر ما مجسم مى شود، ما تنها به لطف عمیم تو چشم دوخته ایم.
آمِیْنَ یا رَبَّ الْعالَمِیْنَ
آخرین نظرات